Verhalen

Rob

Hier mijn verhaal. Rob is mijn naam en ik ben 39 jaar oud. Ik ben jaren door iemand afgeperst en verloor op een gegeven moment ook mijn baan en mijn relatie.
Ik raakte zeer depressief en ben van 1 op de andere dag mijn huis verlaten omdat ik mijn rekeningen niet meer kon betalen en geen geld meer kon opbrengen wat mijn afpersers eisten.

Ik kon al maanden van de stress geen hap door mijn keel krijgen en was sterk vermagerd. Ook bracht de stress/druk met zich mee dat ik haren uit mijn hoofd trok totdat er kale plekken ontstonden. Ik heb mijn laatste bezittingen verkocht en heb een kamer gehuurd in een andere gemeente waar ik mezelf niet durfde in te schrijven omdat ik doodsbang was dat mijn afpersers mijn verblijfplaats zouden weten te achterhalen..

Ik durfde de straat niet op en ook durfde ik niemand over mijn situatie te vertellen. Ik had dringend hulp nodig maar wist niet bij wie ik kon aankloppen met mijn probleem. Op een gegeven moment had ik ook geen geld meer om de kamerhuur te kunnen betalen en om te eten. Ik moest mijn kamer verlaten en sliep in een tuinhuisje en bij goed weer in een tentje en soms in een bouwkeet.

Een uitkering durfde ik niet aan te vragen want dan moest ik terug naar de gemeente waar ik zo veel problemen had. Toen heb ik een mail gestuurd naar ‘Op weg naar huis’ en ik kreeg dezelfde dag al een mail terug van Yolanda en Hannie. Die heb ik toen mijn hele verhaal gemaild en daarna zijn ze gelijk op mijn verblijfadres gekomen met een plan van aanpak.

Ik ben nu 1 maand verder en heb voor het eerst in mijn leven een uitkering en ik ben weer verzekerd. Nu is de volgende stap een eigen woonruimte. De stappen hierna zijn kijken voor werk mogelijkheden en oplossing van schulden. ‘Op weg naar huis’ heeft mij geleerd dat ieder mens telt en dat een ieder een tweede kans verdiend . Ook al kunnen dingen niet altijd 1,2,3 worden opgelost , met hulp van ‘Op weg naar huis’ worden ze bij mij 4,5,6 opgelost. Mijn leven heeft weer zin en ik zie in de verte het zonnetje weer schijnen.

Zodra ik weer een stap verder ben dan zal ik mijn verhaal hier ‘updaten’. Mocht U ook in de put zitten of hulp of een luisterend kunnen gebruiken aarzel dan niet om contact op te nemen met ‘Op weg naar huis’.

Groetjes ,

Rob

“Ook al konden mijn dingen niet 1,2,3 worden opgelost.
Met behulp van Op Weg Naar Huis werd het in 4,5,6, opgelost.”

 

Frank

Mijn ervaring met opwegnaarhuis !!

Via een programma op tv Rijnmond ben ik in contact gekomen met de dames van op weg naar huis (via website)
Ik was al geruime tijd dak/thuisloos wegens omstandigheden.

Door het snel handelen van deze dames ben ik in een zeer korte tijd enorm geholpen. Zij hebben mij geholpen met een opening vinden naar nieuwe (tijdelijke) woonruimte, het regelen van andere praktische zaken. Zaken die voor andere zo gewoon zijn.

Ze zijn bij alles zo belangstellend en betrokken en dat nog vrijwillig ook!!
Ik ben er nog lang niet maar door deze dames zie ik weer genoeg kansen om weer aan een nieuwe toekomst te beginnen.
Zonder hun was het me nooit gelukt!!

Hartelijk bedankt hiervoor: Yolanda, Cher en Hannie.

Frank T.

“Ik zie weer genoeg kansen om aan een nieuwe toekomst te beginnen.”

 

Jake

Na heel mijn leven in Hoogvliet bij mijn moeder te hebben gewoond stond ik op het punt om op mijzelf te gaan wonen.

Mijn moeder woonde sinds ik mij kan herrinneren ongelukkig in Nederland omdat ze oorspronkelijk uit Engeland kwam, in haar jongere jaren heeft ze me vader leren kennen in Engeland die daar op reis was, en had dan ook het besluit genomen om samen met hem naar Nederland te emigreren.

Eenmaal in Nederland begon zij al haar vrienden en oude leven te missen maar besloot toch in Nederland te blijven dat ik en mijn zusje met een vader en een moeder zouden opgroeien.

De relatie tussen mijn ouders hield niet lang stand en toen ik 10 jaar was kwam er een scheiding.

Kort na de scheiding was mijn vader al een eigen leven begonnen waardoor het contact tot een minimaal werd beperkt.

In 2012 kwam mijn moeder weer in contact met een jeugd vriend van haar op facebook en het klikte gelijk, niet lang daarna nam ze het besluit terug te emigreren naar Engeland om bij hem in te wonen.

Omdat haar beslissing spontaan was gaf ze mij een keuze om mee te gaan of in Nederland te blijven.

Verblind door het feit dat ik hier een goed leven had besloot ik voor haar doen met haar mee te gaan en een nieuw leven op te bouwen in Engeland.

Na 10 maanden in Engeland te hebben gewoond heb ik voor mijzelf het besluit genomen dat dit niks voor mij was omdat ik niet dezelfde fout als me moeder wou begaan.

Na mijn besluit had ik het gevoel dat ik tog de juiste keuze had gemaakt door tijdelijk mee te verhuizen, zo heb ik mijn familie daar beter leren kennen en mijn nichtje van 2 een klein beetje zien opgroeien.

Met het plannen om terug naar Nederland te emigreren stelde een vriend voor dat ik tijdelijk bij hem kon verblijven, eenmaal terug in Nederland was ik ook weer gelijk aan het werk gegaan om vervolgens mijn oude opleiding van stuurman binnevaart te hervatten.

Ik kreeg een paar weken geleden te horen dat de vriend waar ik verbleef ging verhuizen naar een koophuis en dat ik niet met hem meekon.

Nadat ik dat nieuws had gehoord had ik alles op alles gezet om voor die tijd een eigen huis te vinden, maar dat was allemaal tevergeefs doordat ik niet lang genoeg in nederland woonde/werkte om in aanmerking te komen voor een huurhuis.

Ik had de hoop toen ook echt verloren, toen ik mij realiseerde dat ik op straat terecht zou komen.

Een aantal dagen terug was ik in contackt gekomen met kennedy via een vriend van mij, kennedy kende ik al van toen ik een stuk jonger was als de jongen die altijd brommers en scooters voor je kon repareren. We hadden afgesproken om samen te ontmoeten waarna ik mijn situatie tegen hem vertelde, na dat ik mijn verhaal gedaan gaf hij mij een kaartje waar het nummer van Yolanda opstond en die had ik ook meteen gebeld.

Na het eerste gesprek had ik al het gevoel dat dit iemand was die mij kon helpen niet alleen omdat het moest maar omdat zij het ook zelf wou en leuk vind.

In een korte tijd na het intakegesprek met Yolanda had ik woonruimte.

Mvg,

Jake Baars.

“Ik had de hoop toen ook echt verloren, toen ik mij realiseerde dat ik op straat terecht zou komen.”

 

Lars

Hier mijn verhaal. Ik ben Lars en ben 40 Jaar oud. In de loop van een scheiding kom je op een punt dat het voor de kinderen beter is om te vertrekken… maar  ja dat is easier said then done.

Waar moet je heen. Een vriend of vriendin,  oom, tantes. Hoe lang willen ze je opvangen.

Je weet niet waarheen, want een week ergens onderdak is een veel gehoord antwoord, iets moet eindig zijn.  Maar ja hoe dan verder.

Een huis is niet zomaar gevonden. Voor de opvang van dakloze en verslaafden ben je te goed, want je hebt geen drank of drugs probleem. De scenario’s van onder een brug en kartonnen dozen dringen zich al aan mij op.

Gelukkig liep ik Yolanda van de stichting Op Weg Naar Huis tegen het lijf tijdens een collecte.

In augustus kwam een plek vrij in Oud-Beijerland in een woonhuis  met vijf mannen… Ik kon weer ademen.

Nu zitten we in november en kan ik weer  vooruit kijken en gaan bouwen aan een nieuwe toekomst.

Tuurlijk zal ik nog wel eens spoken en demonen zien uit een verleden want een scheiding tekent  je zonder twijfel, maar ik kan weer lachen, de vader zijn die ik wil zijn voor mijn kinderen en ook een huisje, een eigen veilige plek zal goedkomen!

Lars

“Waar moet je heen. Een vriend of vriendin,  oom, tantes. Hoe lang willen ze je opvangen.”